Historie w książkach pisane

Szymonowe książki

 Jak wiadomo, większość rodaków nie czyta nawet jednej książki rocznie. A jeśli już któremuś się zdarzy, to sięgają po wydawnicze hity w postaci Zmierzchu czy 50 twarzy Grey’a. Z jednej strony fajnie, fajnie, ale z drugiej.. Nie podoba mi się. Bo patrząc na poziom literacki obu wyżej wymienionych, a raczej jego brak, stwierdzam, że należy się pochylić nad losem literatury i gorzko zapłakać. Ale nie o tym chciałam, do tego kiedyś jeszcze wrócę. 

Otóż książki.. Historie spisane przez kogoś dla kogoś. Strony zadrukowane literkami, które tworząc zwyczajne ciągi znaków zabierają nas w podróż do innych światów. Rozwijają wyobraźnię. Odrywają od rzeczywistości. Skłaniają do przemyśleń. A jednak tak mało osób je czyta. 

Pamiętam, że kiedy byłam młodsza nie do pomyślenia dla mnie było, żeby zagiąć róg w jakiejkolwiek książce, a nie daj boże cokolwiek zakreślić. Na szczęście już z tego wyrosłam. Nie mam absolutnie nic przeciwko temu, żeby podkreślać, zaginać, rysować i bazgrolić, na dowolnej stronie, na marginesie, między wierszami, wszędzie. Przecież to zwykły przedmiot. 

Kilka lat temu, podczas wakacji, wpadła mi w ręce właśnie taka książka. Zmęczona, nadniszczona, cała popisana. Niektóre notatki były całkowicie nieczytelne, zatarte przez czas i kolejnych użytkowników. Początkowo starałam się je ignorować, z czasem odkryłam, że nie jedna, lecz kilka osób umieściło swoje przemyślenia na kartkach tej historii. Czyjeś podkreślenia przykuwały wzrok, szybko napisane słowa oddawały odczuwane wtedy wrażenia. Z niektórymi się zgadzałam, inne wzbudzały głęboki sprzeciw. Ta książka, poza opowieścią w niej ukrytej, opowiadała też historię jej czytelników. Stanowiła łącznik pomiędzy ludźmi, którzy najprawdopodobniej nigdy się nie poznali, ale mieli ze sobą tak wiele wspólnego. Dzielili się myślami, choć nieświadomie. Z jednej strony było to dla mnie tak trudne, jak przeczytanie cudzego listu.. Miałam przecież świadomość, że mam wgląd w czyjeś uczucia i myśli. Z drugiej to jednak coś szalenie intymnego. Ktoś zupełnie bez takiego zamiaru zdradził mi swoje emocje i przemyślenia. Dopisałam własne. 

Nawet nie pamiętam tytułu tej książki. Ale do dziś, zwłaszcza kiedy wypożyczam coś z biblioteki albo pożyczam od znajomych, wraca do mnie tamto wrażenie. Ekscytacja. To chyba najlepsze określenie. Było bowiem coś niezwykłego w tym, że mogłam umieścić swoje myśli obok czyichś, wzruszać i śmiać w tych samych momentach, złościć w innych, polemizować z kimś, kto miał inne zdanie. Stąd mój apel: ludzie, piszcie w książkach! Stworzycie zupełnie inną historię.

A.