Co z łóżka, to z serca.

 

Odwyk od kawy się nie udał, wytrzymałam 4 i ½ dnia i dziś, po przejechaniu jakichś 35km rowerem uległam pokusie. No ale jakby nie patrzeć, chyba pobiłam swój rekord. Zdrowy tryb życia jest na wyciągnięcie ręki (macie nawet jedno z moich ulubionych śniadań na zdjęciu ;]). Ale nie o tym chciałam pisać. Wczorajsza rozmowa z Hanną zainspirowała mnie do rozważań o związkach. Albo raczej o ich braku.

Jakiś czas temu udało mi się uwierzyć, że seks bez zobowiązań, opcja friends with benefits, i takie tam rzeczy są czymś, w co warto się zaangażować. Zero emocji, żadnych uczuć, jasny układ o przejrzystych zasadach. Ma być miło i przyjemnie. Jak to zauważyła Hanna, fuckfrienda stworzyć łatwo, a skoro na horyzoncie brak tego jedynego, to dlaczego nie korzystać z życia? W sumie niby racja, bo póki młodość na karku, hulaj dusza.

Tak na oko, same plusy. Facet się znudzi, można się pożegnać, bez żalu, bo będzie następny, a i z tym fajnie było, no ale ile można, skoro zaczyna irytować. Proste przełożenie: co z łóżka, to z serca. Układ idealny. Myślałam, że jestem na tyle cyniczna, żeby pójść na coś takiego, że uczucia nie są nikomu potrzebne, a jak się zjawią, to się układ przedefiniuje. No ale nie ma tak łatwo.

Dzisiejsze czasy nie sprzyjają romantykom. Miłość jest towarem deficytowym, często mylonym z pożądaniem. Ludzie traktowani jak zupki w proszku, w napadach głodu zużywani, po czym wyrzucani z zakamarków pamięci. Wszystko ma być na już, odarte z tajemnicy, z uroku zdobywania, proste, łatwe i przyjemne. Niby dobrze, ale brak docenienia małych rzeczy, przyzwyczajenie do dostawania wszystkiego, czego się chce, raczej nie wychodzi nam na dobre. Ciągłe dążenie za czymś, co da nam chwilę rozkoszy i zniknie, nie zostawiając śladu ani problemu powoduje, że zapominamy o tym, co może być warte więcej, mimo że wymaga trudu.

Dzisiejsze czasy nie sprzyjają romantykom. Dlatego wchodzimy w szybkie relacje, szukamy łatwych rozwiązań, rozmieniamy się na drobne. Strach się bać, co będzie później. Do upadku moralnego jeszcze nam daleko, bo sami tworzymy nową definicję moralności. Teoretycznie powinnam to olać i iść z duchem czasu. Ale coś we mnie, głęboko ukrytego, od lat pracowicie tłamszonego, wszczyna bunt. Doszłam do wniosku, że nie ma nic złego w tym, że chcę kochać, być z jednym człowiekiem do końca życia, dzielić z nim małe radości i nieszczęścia, stawiać czoło problemom, budzić się przy nim i zasypiać. Marzenie wyartykułowane pierwszy raz, ale nie nierealne. Nie muszę dostosowywać się do otoczenia, nie muszę kryć myśli, otwieram się na to, co mam dookoła siebie. Chcę więcej, niż kogoś, o kim zapomnę, gdy tylko opuści moje łóżko. Jestem na to za stara. Albo za młoda. Dzisiejsze czasy nie sprzyjają romantykom. Romantykom dzisiaj pozostaje tkwić w ukryciu, zachowywać się jak reszta, albo topić smutki w alkoholu i snuć beznadziejne wizje o miłości. No ale ile można?

A.